"The Washington Post": Demokraci szukają własnego Trumpa. To może być błąd

Interia współpracuje z czołowymi redakcjami na świecie. Co piątek w ramach cyklu "Interia Bliżej Świata" publikujemy najciekawsze teksty opiniotwórczych zagranicznych gazet. Założony w 1877 r. dziennik "The Washington Post", z którego pochodzi poniższy artykuł, to najstarsza gazeta w USA. Jej dziennikarze 73-krotnie zdobywali nagrodę Pulitzera.

Pete Buttigieg, Wes Moore, Gavin Newsom, Gretchen Whitmer, a może... Stephen A. Smith? Od listopadowych wyborów komentator sportowy stacji ESPN krytykuje przywódców demokratów za przegraną z Donaldem Trumpem, przedstawiając siebie jako potencjalnego zbawcę narodu i kandydata w wyścigu o Biały Dom w 2028 r. A jego flirt z polityką nie jest jednostronny.

Po Save America, Fox News, CNN, ABC News, "New Yorker" inne duże media zwróciły się do Smitha z prośbą o jego pierwszy komentarz w wiodących tematach imigracji i ceł oraz paru innych kwestiach.

Stephen A. Smith prezydentem? Czy świat stanął na głowie? Niezupełnie. Zarówno wielu bezstronnych ekspertów, jak i sami demokraci uważają, że partia potrzebuje nowego lidera, który posiadałby niektóre cechy Smitha. Chodzi o osobę z reputacją kogoś, kto mówi wprost; posiadającą pewien dystans do samej Partii Demokratycznej i liberalizmu; związaną z młodszymi mężczyznami i mężczyznami pochodzącymi z mniejszości etnicznych.

Choć Smith nie jest odpowiedzią na wszystkie te potrzeby, szum wokół jego osoby wynika z kluczowych wyzwań, z którymi Partia Demokratyczna mierzy się po drugiej porażce z Trumpem.

Demokraci nie są słyną z jednomyślności, ale zarówno partyjni postępowcy, jak i centryści są zgodni co do politycznych aspektów, które "nie wypaliły" w przypadku Joe Bidena i Kamali Harris. Wszyscy w partii uważają, że demokraci muszą zrobić więcej, aby dotrzeć do Amerykanów, którzy nie czerpią informacji o polityce z takich mediów jak "The Washington Post" i CNN.

To częściowo dlatego GavinNewsom (gubernator Kalifornii, członek Partii Demokratycznej - red.) i gubernator Kentucky Andy Beshear zaczęli nagrywać podcasty, a praktycznie wszyscy demokratyczni senatorowie publikują filmiki, na których opowiadają o polityce w swoich biurach.

Stratedzy i działacze partii są zdania, że Harris znacznie gorzej poradziła sobie z wyborcami z grupy czarnoskórych mężczyzn i Latynosów niż Hillary Clinton czy Biden w poprzednich kampaniach prezydenckich.

Początkowe odmawianie przez Harris udzielania wywiadów, a następnie jej drewniane występy medialne przekonały demokratów, że ich kolejny kandydat na prezydenta musi być bardzo zręczny retorycznie i pewny siebie w formułowaniu stanowisk.

Wielu członków partii uważa, że wyborcy są głęboko sceptyczni wobec głównych partii politycznych i praktycznie wszystkich instytucji. To ułatwia osiągnięcie sukcesu politycznym nowicjuszom - takim, jak niegdyś Trump - a komplikuje drogę insiderom establishmentu, jak Biden, Clinton czy Harris, a potencjalnie Buttigieg, Newsom i wielu innych potencjalnych demokratycznych kandydatów w 2028 r.

Sądzą również, że partia zbyt mocno kojarzy się ludziom z ruchem Black Lives Matter, prawami osób transpłciowych i innymi postulatami z zakresu sprawiedliwości społecznej, co zniechęca niezdecydowanych wyborców.

Kto więc jest lewicowym outsiderem politycznym, który mógłby szczególnie dobrze komunikować się z czarnoskórymi i/lub latynoskimi mężczyznami; posiada silne umiejętności medialne; jest niezwykle pewny siebie w miejscach publicznych; i nie słynie z postępowych poglądów w kwestiach sprawiedliwości społecznej? Kto mógłby być demokratyczną wersją Trumpa - lub przynajmniej Joe Rogana?

To prędzej wspomniany Smith niż gubernator Pensylwanii Josh Shapiro lub gubernator Minnesoty Tim Walz. Jeśli problemy demokratów widzi się w zbyt instytucjonalnym podejściu i słabej komunikacji, naturalnym jest spoglądanie w kierunku kogoś takiego jak Smith - lub być może gospodarz "Shark Tank" i właściciel mniejszościowy Dallas Mavericks, Mark Cuban, który również został zapytany o start w wyborach prezydenckich, ale jak dotąd wykluczał taką ewentualność.

W niedzielnym wywiadzie dla ABC News Smith stwierdził, że "nie ma wyboru" i musi rozważyć start w wyborach prezydenckich, ponieważ fani, darczyńcy, eksperci, a nawet politycy mówią mu, że byłby świetnym kandydatem.

Demokraci, z którymi rozmawiam, są bardzo zaniepokojeni, że potencjalni kandydaci partii w wyborach w 2028 r. są zbyt liberalni (Alexandria Ocasio-Cortez, członkini Izby Reprezentantów USA z Nowego Jorku); zbyt niekompetentni politycznie (Gretchen Whitmer została sfilmowana, jak próbuje zasłonić twarz, gdy Trump zaprosił ją do Gabinetu Owalnego podczas podpisywania radykalnego rozporządzenia wykonawczego); lub nie potrafią odpowiadać na nowe wyzwania partii związane z mężczyznami z mniejszości etnicznych.

Mimo że nikt, kogo znam, nie domaga się kandydatury Stephena A. Smitha w wyborach w 2028 r., Smith dokonał prawidłowej oceny, że wśród demokratów panuje znaczny niepokój i desperacja w związku z wyborem kandydata - i rozważą dosłownie każdego.

Mam jednak wątpliwości co do szumu wokół Smitha i jego przyczyn. Politycy i media często błędnie, bezpośrednio po wyborczej porażce, diagnozują problemy partii. Mylnie zakładamy bowiem, że to, co zadziałało (lub nie zadziałało) w danym wyścigu, będzie miało zastosowanie w przyszłości - co często nie jest prawdą.

W 2005 roku, po tym, jak George W. Bush uzyskał reelekcję, wielu demokratów i ekspertów rozglądało się za umiarkowanym białym kandydatem, który nawiązałby kontakt z wyborcami ze wsi, a w szczególności z białymi ewangelikami.

Ostatecznie demokraci wybrali jednak czarnoskórego mężczyznę z Chicago, Baracka Obamę, odnosząc zdecydowane zwycięstwo w 2008 roku. W 2013 roku wielu republikanów uważało, że partia potrzebuje więc kandydata o innym kolorze skóry lub przynajmniej kogoś o umiarkowanych poglądach na kwestie rasowe. Finalnie republikańskim rycerzem na białym koniu okazał się Trump.

Już teraz wiele decyzji, które demokraci podjęli bezpośrednio po wyborach w 2024 r., wydaje się nieaktualnych. Przyjazny konserwatystom podcast Newsoma jedynie zirytował ich twardy elektorat. W miarę jak administracja Trumpa rozprawia się z inicjatywami na rzecz różnorodności, prawami osób transseksualnych i imigracją, apele o reakcję demokratów słabną. Aktywiści gromadzą się za to na wydarzeniach organizowanych przez senatora Berniego Sandersa (niezależny senator ze stanu Vermont), który trzyma się z dala od Partii Demokratycznej, ale zasiada w Kongresie od 1991 r.

Smith jest więc rozwiązaniem problemów demokratów na grudzień 2024 r. - ale od tego czasu wiele zdążyło się zmienić. Jest całkiem możliwe, że w wyborach prezydenckich w 2028 r. Partia Demokratyczna będzie mieć twarz Buttigiega, Besheara lub innego doświadczonego politycznego insidera. Sukces Trumpa bynajmniej nie dowodzi, że Amerykanie zawsze preferują głośnych outsiderów. Insiderski Biden wygrał z nim w 2020 r.

Ponadto, chociaż głównym celem partii politycznej jako takiej jest wygranie wyborów, demokraci powinni unikać nominowania osoby bez doświadczenia. Wdrażanie polityki jest bowiem trudne. Trump w pierwszej kadencjibył tragicznym prezydentem, częściowo dlatego, że tak mało wie o rządzeniu.

Demokraci powinni stawiać na pierwszym miejscu kogoś, kto byłby po prostu skutecznym prezydentem. Szanuję prawo Smitha do mówienia, o czym chce i nie będę namawiał go, aby trzymał się sportu. My pozostali powinniśmy jednak posłuchać Buttigiege'ów, Moore'ów i Whitmerów, którzy wypowiadają się na temat polityki, a przy okazji obejrzeć Smitha i jego zabawną i nieistotną kłótnię z LeBronem Jamesem.

---

Tekst przetłumaczony z "The Washington Post". Autor: Perry Bacon Jr.

Tłumaczenie: Nina Nowakowska

Tytuł i śródtytuły oraz skróty pochodzą od redakcji.

Więcej tekstów "Washington Post" możesz znaleźć w płatnej subskrypcji.

---