Blokada zachodniej części Berlina trwała od 24 czerwca 1948 roku do 12 maja 1949 roku. Stronami w konflikcie były zachodnie państwa demokratyczne i ZSRR. Bezpośrednią przyczyną było wprowadzenie - bez uzgodnienia z ZSRR - reformy walutowej w zachodnich strefach okupacyjnych Niemiec. Trwająca niemal 11 miesięcy blokada zakończyła się zwycięstwem mocarstw zachodnich, głównie Stanów Zjednoczonych - lotnictwo tych państw było w stanie dostarczać zaopatrzenie mieszkańcom zachodniej części Berlina w wystarczającej ilości. Władze radzieckie, wobec fiaska prowadzonej polityki, podjęły na początku maja 1949 roku decyzję o zaprzestaniu blokady. Zakończyła się ona 12 maja, choć loty w ramach mostu powietrznego odbywały się jeszcze przez kilka miesięcy.Wartość otrzymanej w tym czasie przez berlińczyków pomocy wyniosła 224 miliony dolarów. Dziennie transportowano do zablokowanej części miasta od 500 do 700 ton żywności, paliwa, środków medycznych oraz innych produktów. Łącznie alianci dostarczyli do zachodniego Berlina prawie 2 i pół miliona ton różnorodnych towarów, w tym 1,5 miliona ton węgla. W ramach mostu powietrznego odbyło się blisko 280 tysięcy lotów z zaopatrzeniem dla Berlińczyków. W wypadkach lotniczych zginęło 70 pilotów amerykańskich i angielskich. Po II wojnie światowej stosunki pomiędzy zachodnimi aliantami a ZSRR stopniowo pogarszały się. ZSRR obawiał się, że straci gospodarczą kontrolę nad swoją częścią Niemiec i w nocy z 23 na 24 czerwca 1948 roku okupacyjne władze strefy radzieckiej zarządziły blokadę zachodnich sektorów Berlina oraz odcięły dostawy energii elektrycznej. Lądowe szlaki komunikacyjne wiodące do miasta przez radziecką strefę okupacyjną zostały zablokowane, wobec czego Stany Zjednoczone i Wielka Brytania rozpoczęły tworzenie mostu powietrznego z zaopatrzeniem dla mieszkającej tam ludności. Amerykanie swoje działania określili mianem operacji Vittles, Brytyjczycy - operacją Plainfare.Blokada Berlina, zwana także pierwszym kryzysem berlińskim, przyspieszyła proces podziału Niemiec na dwa kraje. Nastąpiło także rozdzielenie władz Berlina. W czerwcu 1948 roku odbyła się narada w Londynie, podczas której państwa zachodnie odrzuciły propozycję ZSRR, zmierzającą do utworzenia jednego rządu niemieckiego. Stało się jasne, iż Niemcy zostaną podzielone na dwa odrębne państwa, które dostaną się w różne strefy wpływów. Niedługo potem doszło do utworzenia dwóch państw niemieckich - Republiki Federalnej Niemiec oraz Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Po kilkudziesięciu latach, 3 października 1990 roku doszło do zjednoczenia RFN i NRD. Dzień ten jest świętem narodowym, nazywanym Dniem Jedności Niemiec.