Polska w pozycji horyzontalnej
W słowach cenzuralnych nie sposób należycie oddać rozmiarów tej politycznej katastrofy, jaką był antyirański szczyt w Warszawie. Amerykanie, z właściwą sobie dosadnością, ludzi zachowujących się tak, jak zachowują się obecne władze Polski wobec USA i Izraela, nazywają "brązowymi nosami" - nie będę tu wyjaśniał, dlaczego - ale i to wydaje mi się za słabe. Podobnie, jak stare powiedzonko o utraceniu cnoty i nie zarobieniu rubla. Mój Boże, tyle tylko, żeby za, z przeproszeniem, dawanie ciała nic nie dostać, to dziś może nam się wydawać niedościgłym marzeniem. My za wysłużenie się Amerykanom słono im zapłaciliśmy, by na odchodne dowiedzieć się, że teraz jeszcze mamy zapłacić Żydom.
Sekretarz Pompeo nie miał dla Polaków nawet tyle litości, żeby pozwolić nam zachować jakiekolwiek pozory. O tym, że Ameryka i Izrael organizują w Warszawie konferencję "pokojową", na której zbudowana zostanie koalicja do wojny, na razie "zimnej", przeciwko Iranowi, świat dowiedział się z wywiadu Mike’a Pompeo dla gazety, bodajże egipskiej. Oczywiście, Iran się na nas wściekł, zerwał kontakty gospodarcze i wstrzymał wydawanie dla Polaków wiz, a my zareagowaliśmy udawaniem, że "konferencja pokojowa" to nasza własna inicjatywa, i że nie jest wymierzona w Iran (dlaczego w takim razie głównego, wschodzącego w regionie mocarstwa na tę konferencję nie zaprosiliśmy, nikt nie próbował nawet wyjaśnić) i chodzi o "horyzontalne przedyskutowanie problemów".
Z jakichś powodów świat, zamiast słuchać tych zapewnień nas, organizatorów konferencji, za bardziej miarodajne uznał jednak wypowiedzi jej gości, sekretarza stanu i wiceprezydenta USA oraz premiera Izraela. A ci przyjechali do Warszawy z jasnym przesłaniem - "pokój w regionie wymaga konfrontacji z Iranem". Premier Izraela powiedział wręcz, że spotkał się z przywódcami krajów arabskich, by rozmawiać o wojnie przeciwko Iranowi. Ambasada Izraela sprostowała potem, że słowa ich przywódcy media nadinterpretowały.
Cała sprawa z Zatoką Perską i Iranem jest prosta jak drut - taka powtórka z Sadama Husajna, u którego USA odkryły broń chemiczną, której zresztą nigdy nie znaleziono, co tylko dowodzi, jak perfidny był dyktator, który zdołał ja tak dobrze zabunkrować. Iran ukorzył się przed USA i podpisał umowę z poprzednim amerykańskim prezydentem, Obamą, dokonując "denuklearyzacji". Okazało się, że na tej umowie wygrał, bo po odblokowaniu możliwości handlu międzynarodowego zaczął rosnąć jak na drożdżach i zagrażać pozostałym krajom regionu, a zwłaszcza Izraelowi, bardziej, niż zagrażała jego "nuklearyzacja". Premier Netanjahu, prowadzący sprawy swego kraju z iście gangsterską bezwzględnością i stanowczością uznał więc - nawet tego nie próbuje ukrywać - że rosnącą potęgę Iranu trzeba złamać, zanim urośnie tak, że już będzie na to, by go złamać, za silny. Miłośnikom historii może to przypomnieć zamierzchłe wojny punickie, albo nie tak dawne kalkulacje von Moltkego młodszego i jego sztabowców, które popchnęły Niemcy do rozpętania wojny zwanej dziś Pierwszą Światową.
Netanjahu jest zdecydowany na konfrontację, choćby miała ona też doprowadzić do wojny światowej - dla małego, zewsząd zagrożonego kraju to być albo nie być. A że akurat w USA rządzi chyba najbardziej proizraelski prezydent, jaki kiedykolwiek tam rządził (choć wszyscy byli mniej lub bardziej proizraelscy odkąd to państwo powstało), i że kraje arabskie też się czują wzrostem perskiej potęgi zagrożone, zarysowała się szansa historycznego porozumienia. Arabowie pogodzą się z istnieniem Izraela i zgodzą na jakieś polubowne rozwiązanie problemu Palestyńskiego, w zamian dostając "koalicję strachu" pod patronatem potęgi "Wielkiego Szatana" przeciw muzułmańskim współbraciom (ale nie takim znowu do końca współbraciom, bo to szyiccy heretycy, i na dodatek nie Arabowie, tylko Persowie), Iran zostanie przykrócony, a Ameryka zachowa twarz po wycofaniu się z Syrii i zostawieniu tam na rzeź wiernych sojuszników, Kurdów, których los, tak nawiasem, zupełnie nie wpływa na procesy myślowe naszych oddanych idei oparcia polskiego bezpieczeństwa o USA "dyplomatołków" (nigdy nie sądziłem, że użyję tego neologizmu śp. Władysława Bartoszewskiego, ale muszę).
Dodajmy, że Zachodnia Europa na zerwanie przez USA porozumienia z Iranem pod pretekstem jeszcze bardziej lichym, niż rzekoma broń masowej zagłady nieboszczyka Husajna (prezydent Trump ma dowody, dostarczone przez izraelski wywiad, ale jakie, nie może powiedzieć, bo to tajemnica) patrzy z daleko idącym sceptycyzmem, ale jest za słaba i zbyt bezsilna, by zrobić cokolwiek, poza biernym sabotowaniem polityki amerykańskiej i podtrzymywaniem handlu z Iranem mimo nałożonych nań sankcji.
Żeby rysujące się przesłanki porozumienia jakoś uchwycić, ukonkretnić, przegadać, musieli się Amerykanie i Żydzi z Arabami gdzieś spotkać. Gdzie? Do Ameryki ani Izraela król Saudów, emir Abu-Zabi czy sułtan Omanu przyjechać nie mogli, do siebie ich zaprosić również, Zachodnia Europa nie wchodziła w grę ze względów wyżej opisanych, w jakimś malutkim kraiku spotykać się byłby obciach. No, ale jest taka jedna stolica, gdzie, jak pisze zachodnia prasa, "Trump zawsze może powiesić swój kapelusz". Tak zapewne pomyślał Pompeo, zaczem pstryknął palcami, kazał zawołać egipskiego dziennikarza, udzielił mu wspomnianego wywiadu, i być może kazał go zalinkować do polskiego rządu, a być może nawet tego nie musiał.
Co nam do całego tego splotu amerkańsko-izraelsko-arabsko-perskich interesów, konfliktów i resentymentów? Nic oczywiście, ale chcieliśmy się przypodobać Ameryce, bo liczymy na "Fort Trump". Na konferencji, którą formalnie zorganizowaliśmy, nie mieliśmy nikomu nic do powiedzenia i wystąpiliśmy w roli statystów, którym pozwolono się puszyć, że odgrywają niezwykle ważną rolę w światowej polityce i goszczenie tego wszystkiego w Warszawie pokazuje "rosnące znaczenie Polski na arenie międzynarodowej". Niektórzy przedstawiciele władzy posunęli się nawet do stwierdzenia, że "weszliśmy do pierwszej światowej ligi" i zyskaliśmy status mocarstwowy (użył tego słowa, "mocarstwo", p. Sasin w Polskim Radiu). Nie umiem tego skomentować, znowu zabrakło mi słów, które można by uznać za cenzuralne.
Mogłoby się skończyć na tym puszeniu i paraliżu komunikacyjnym Warszawy, gdyby nie fakt, że faktyczni organizatorzy konferencji mają wobec Polski jeszcze jeden mały interesik - wyduszenie z niej haraczu dla amerykańskich organizacji żydowskich pod pretekstem zwrotu mienia po żyjących kiedyś w Polsce Żydach. Chodzi o skromne 300 do 400 miliardów.
Toteż pan Pompeo na dzień dobry pouczył nas, że na mocy ustawy podjętej przez amerykański Kongres (tzw. just 447) mamy te pieniądze niezwłocznie zapłacić - i tyle. Nikt, poza byłym premierem Millerem, nie odważył się bezczelnemu komiwojażerowi "holocaust industry", w jakiego na chwilę przedzierzgnął się nasz Wielki Sojusznik, przypomnieć, że problem przez niego podniesiony uregulowany został umową między USA a PRL z roku 1960, na mocy której roszczenia amerykańskich obywateli do mienia pozostałego w Polsce przejął, biorąc za to ryczałtem kilkadziesiąt milionów dolarów, Waszyngton.
Ale i bez przypomnienia Amerykanie o tym wiedzą. W istocie nie chodzi o mienie mające legalnych spadkobierców, ale o dużo więcej - wszystko, co kiedyś należało do polskich Żydów należy się amerykańskiemu Światowemu Kongresowi Żydów, bo, jak powiedział były przewodniczący tego gremium: "miliony Żydów wymordowano w Polsce i my nie dopuścimy, by Polacy po nich dziedziczyli". Może i nie ma prawa, które by te roszczenia uzasadniały, ale, po pierwsze - WJC i Izrael są potęgą i skoro złamały kiedyś Szwajcarów, to z Polakami sobie poradzą, a po drugie - cały świat przyzna, że nie może sprawca dziedziczyć po swych ofiarach.
Z tego drugiego powodu częścią amerykańskiej polityki, obok ustawy 447, stało się uporczywe robienie z Polaków współsprawców holocaustu, i piekąc dwie pieczenie przy jednym ogniu, nieszczęsną konferencje wykorzystano także do tego. Tylko naiwny może sądzić, że tak świetnie rymująca się z butą amerykańskiego komiwojażera narracja o powstańcach z warszawskiego getta walczących przeciwko "polskiemu i nazistowskiemu reżimowi", ukuta przez telewizję NBC dla milionów widzów na całym świecie, była skutkiem pomyłki czy niewiedzy. I że przypadkiem było również upowszechnienie przez media izraelskie przekazu premiera Netanjahu z muzeum Polin, że naród polski współpracował z nazistami w zbrodni holocaustu. Pani z NBC po 24 godzinach wydukałą zdawkowe przeprosiny, które do mało kogo dotarły, podobnie, jak zapewnienie ambasady Izraela w Warszawie, że słowa ich przywódcy media nadinterpretowały.
Polakom, a przynajmniej polskim władzom, upojonym sukcesem, wejściem do pierwszej ligi i sięgnięciem po rolę mocarstwa rozdającego karty w światowej polityce, tyle wystarczy. "Polsko, lecz ciebie błyskotkami łudzą - pawiem narodów byłaś i papugą, a teraz jesteś służebnicą cudzą", jak to pisał Poeta.
