Audiodeskrypcja to technika, która dzięki opisom słownym umożliwia osobom niewidomym odbiór dzieł z zakresu sztuki plastycznej, teatralnej i filmowej. Jak powiedział Tomasz Strzymiński z białostockiej Fundacja Audiodeskrypcja, która propaguje tę technikę w Polsce, podczas audiodeskrypcji opisywane są informacje odbierane zazwyczaj wzrokiem: język ciała, wyraz twarzy, przebieg akcji, sceneria, kostiumy. - Zwięzłe, obiektywne opisy scen pozwalają osobie niewidomej podążać za rozwijającym się wątkiem historii oraz usłyszeć i zrozumieć, co dzieje się na scenie, ekranie, obrazie - tłumaczył Strzymiński. Audiodeskrypcję do Panoramy Racławickiej opracowały Marta Golik-Gryglas i Barbara Szymańska. - Prace trwały około miesiąca, najpierw powstawały fragmenty opisu, a następnie poszczególne sektory zostały połączone w całość - tłumaczyła Szymańska. Jak powiedział dyrektor Panoramy Racławickiej Romulad Nowak, osoby niewidome mogą wysłuchać audiodeskrypcji na palmtopach, a w przypadku zorganizowanych wycieczek - z głośników znajdujących się na platformie widokowej. - Audiodeskrypcja jest opisem bardzo szczegółowym i pozwala osobom niewidomym +zobaczyć+ to, czego opis dostępny do tej pory dla zwiedzających nie udostępniał - powiedział Nowak. Panorama Racławicka jest drugą po Muzeum Przyrody w Drozdowie placówką, która wprowadziła technikę audiodeskrypcji. Panorama Racławicka to monumentalny obraz olejny, który został namalowany przez kilku artystów na przełomie XIX i XX w. Jego głównymi autorami są Jan Styka i Wojciech Kossak. Obraz przedstawia epizod z insurekcji kościuszkowskiej - zwycięstwo wojsk polskich nad rosyjskimi w bitwie pod Racławicami (1794). Dzieło powstało w latach 1893-94 na zamówienie miasta Lwowa. Ma 114 metrów długości i 15 wysokości. Po raz pierwszy zostało zaprezentowane we Lwowie w 1894 r. z okazji odbywającej się tam Powszechnej Wystawy Krajowej. Była to jednocześnie setna rocznica bitwy pod Racławicami. We Wrocławiu od 1985 r. dzieło jest eksponowane w specjalnie do tego przystosowanym budynku rotundy. Ekspozycję obrazu uzupełnia sztafaż, ustawiony przed malowidłem i oświetlony tak, aby widz oglądający całość nie umiał odróżnić, gdzie kończą się ustawione na podłodze przed obrazem obiekty, a zaczyna sam obraz.