Marianne Faithfull karierę rozpoczęła w 1964 roku, za sprawą dość przypadkowego spotkania z menadżerem The Rolling Stones - Andrew Loog Oldhamem. Po podpisaniu kontraktu z Decca Records, jako 17-latka zadebiutowała piosenką As Tears Go By, skomponowaną przez Micka Jagger'a i Keitha Richard'a. Utwór dotarł na pierwsze miejsca list przebojów, a Marianne Faithfull, nastolatka o arystokratycznych korzeniach weszła do światka artystycznego Ameryki lat 60. Została w nim na długo, zajmując ważną pozycję. Była nie tylko partnerką Micka Jaggera, inspiracją i współautorką dla takich hymnów pokolenia lat 70-tych jak Sympathy For The Devil. Z czasem zaczęła penetrować bardziej mroczne rejony ludzkiej egzystencji czego dowodem jest kompozycja Sister Morphine. Do bliskiego kręgu wzajemnie inspirujących się przyjaciół Marianne należeli Bob Dylan, Tom Waits czy pisarz William Burroughs. Po burzliwych latach '60, uzależnieniu od narkotyków, próbie samobójczej, Marianne zniknęła z rynku muzycznego. Powrót do zdrowia i pracy kosztował ją sporo czasu. W 1977 roku powstał album Dreaming My Dreams nagranym wspólnie z The Grease Band. Album stał się bestsellerem, a Marianne odbyła duże tournée koncertowe. Prawdziwy come-back przyszedł 3 lata później wraz z krążkiem Broken English. Zawarty na nim ostry materiał był przeciwieństwem wcześniejszych dokonań artystki. Pół senny, zachrypnięty, mroczny głos, szczególnie w Ballad of Lucy Jordan - utworze Shela Silverstein'a z repertuaru grupy Dr Hook, znacząco przyczynił się do sukcesu tej płyty. Kolejne albumy Faithfull były pełne muzycznych eksperymentów łączących w sobie tak różne gatunki jak: rock, jazz, blues i new wave. Interpretacje przedwojennych filmowych szlagierów i pieśni Kurta Weilla, Brechta i innych, przyniosły jej słuszne porównanie z Edith Piaf czy Marleną Dietrich i kolaży.