Po powrocie do Warszawy, zagrożony aresztowaniem wyemigrował w 1892 r. wraz z żoną do Londynu. Tam współdziałał z polskimi socjalistami pracując głównie jako robotnik. W 1896 r. poznał Józefa Piłsudskiego i odtąd związał się z nim na stałe. W rok później zaangażowano go jako asystenta na Uniwersytecie w Fryburgu w Szwajcarii. Następnie pracował w przemyśle. Pierwszy zastosował na skalę przemysłową uzyskiwanie azotu z powietrza do produkcji kwasu azotowego. Opracował konstrukcję kondensatorów ogromnej mocy stając w rzędzie najlepszych specjalistów europejskich. W 1912 r. objął katedrę chemii fizycznej i elektrochemii technicznej Politechniki Lwowskiej. W 1925 r. wybrany został rektorem Politechniki Lwowskiej i w tymże roku przeniósł się na Politechnikę Warszawską. Był autorem patentów polskich i zagranicznych. Posiadał doktoraty honoris causa wielu uczelni krajowych i zagranicznych. 4 czerwca 1926 r. został zaprzysiężony na Zamku Królewskim przed Zgromadzeniem Narodowym na prezydenta Rzeczypospolitej w obecności rządu, korpusu dyplomatycznego, przedstawicieli prasy i rodziny. 9 maja 1933 r., również na Zamku Królewskim, który uczynił swą siedzibą, został zaprzysiężony po wybraniu przez Zgromadzenie Narodowe - na drugą kadencję prezydencką, którą zakończył we wrześniu 1939 r. internowany w Rumunii. Przekazał swój urząd Władysławowi Raczkiewiczowi. Zmarł pod Genewą 2 października 1946 r.