Henryk Jabłoński urodził się 27 grudnia 1909 roku. W 1931 roku ukończył wydział humanistyczny Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. W 1940 r. walczył pod Narvikiem, następnie, do 1944 r., w polskim ruchu oporu w południowej Francji. Do kraju powrócił w 1945 roku. W latach 1931-1948 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. Od 1945 r. do 1948 r. był członkiem Rady Naczelnej PPS, a w latach 1946-1948 sekretarzem, a następnie wiceprzewodniczącym Centralnego Komitetu Wykonawczego. Po zjednoczeniu Polskiej Partii Robotniczej i PPS był w latach 1948-1981 i 1986-1990 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Wchodził w skład Biura Politycznego KC PZPR. Był profesorem Akademii Nauk Politycznych, a następnie Uniwersytetu Warszawskiego. Był wiceprezesem PAN. Od 1945 r. do 1947 r. Henryk Jabłoński był posłem do Krajowej Rady Narodowej, a od 1947 r. do 1989 r. posłem na Sejm. Przewodniczył Komisji Obrony Narodowej. Od 1965 r. do 1966 r. był ministrem szkolnictwa wyższego, a następnie, do 1972 r. ministrem oświaty i szkolnictwa wyższego. W okresie od 1972 r. do 1985 r. był przewodniczącym Rady Państwa, a w latach 1976-1983 - Ogólnopolskiego Frontu Jedności Narodu. Był też członkiem Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (1983 -1989). W latach 1983-1990 Henryk Jabłoński przewodniczył Radzie Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Jako kombatant II wojny światowej otrzymał stopień generała brygady. Autor licznych prac z historii XIX wieku, okresu I wojny światowej i 20-lecia międzywojennego. Laureat wielu nagród państwowych. Otrzymał liczne odznaczenia krajowe i zagraniczne, wśród nich Order Budowniczych Polski Ludowej, Krzyże Wielki i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy I Kl., Krzyż Grunwaldu.