Obok wielu odmian i wariantów teatru dramatycznego, którego podstawę stanowi literatura, w Polsce rozwijają się i osiągają sukcesy takie gatunki, jak teatr plastyczny, muzyczny czy teatr ruchu. Coraz większą popularność zyskują teatry posługujące się lalkami, figurami czy cieniami. Istnieje teatr rysowania oraz teatr ognia i papieru. Obok wspartych na solidnych podstawach instytucji, rozkwitają teatry amatorskie, wędrowne, grupy bez własnych sal, bez środków, bez aparatu scenicznego. Ta różnorodność i autentyczne zaangażowanie twórców sprawia, że teatr w Polsce wciąż stanowi zjawisko żywe i inspirujące. Dowodzi tego rozwijające się życie festiwalowe oraz znakomite pisma teatralne, m.in. "Dialog", prezentujący najnowsze dokonania dramaturgii światowej. Nie ma miasta bez festiwalu Jak podaje raport o teatrze Kongresu Kultury Polskiej z roku 2009, w Polsce regularnie odbywa się około 250 - 280 festiwali teatralnych. <a href="http://www.e-teatr.pl/pl/festiwale/lista.html " target="_blank">Zobacz pełną listę polskich festiwali teatralnych</a>. Są to imprezy o różnej skali - od dużych, międzynarodowych, po niewielkie, coroczne przeglądy spektakli w powiatowych domach kultury. Właściwie nie ma miasta bez festiwalu teatralnego. Nie ma teatru, który by się w taką działalność nie angażował. Organizatorami festiwali są teatry publiczne (dramatyczne, operowe, lalkowe), szkoły teatralne i organizacje pozarządowe.Wciąż sporą popularnością cieszą się festiwale teatrów ulicznych. Prawie 80 polskich festiwali (znów o różnej skali) ma charakter międzynarodowy. Większość odbywa się w dużych miastach: w Warszawie jest ich 18, w Krakowie 15, we Wrocławiu 10, w Poznaniu 6, w Lublinie 5, w Gdańsku 3. Władze miast traktują festiwale jako swego rodzaju inwestycje, które pomagają budować status miejscowości. To aspekt ważny dla inwestorów, podnoszący atrakcyjność danego miasta. Festiwale są włączane w "pakiet kulturalny miasta" - uzupełniają codzienną ofertę instytucji kultury, są też sposobem na przyciągnięcie turystów. Najważniejsze polskie festiwale rozwijają nowe formy działania: Festiwal Dialogu Czterech Kultur w Łodzi produkuje spektakle, poznańska Malta w ramach konkursu dla młodych zespołów Nowe Sytuacje wspiera realizację pięciu zakwalifikowanych do konkursu projektów przedstawień zespołów debiutanckich, wrocławski Przegląd Piosenki Aktorskiej wypróbowuje pomysły, które nie sprawdziłyby się w powszednim repertuarze (projekt Jak oni słuchają w edycji w 2009 r.). Zmienia się też hierarchia polskich festiwali. Na znaczeniu zyskują przede wszystkim te będące konfrontacją polskiego teatru z zagranicą (w ostatnich latach szczególnie wrocławski Dialog oraz krakowska Boska Komedia). <a href="https://wydarzenia.interia.pl/raport/boska-komedia" target="_blank">Zobacz raport "Boska Komedia 2009"</a> Mistrzowie sceny dramatycznej Podobnie jak w innych krajach Europy, w Polsce najbardziej rozpowszechniony jest teatr dramatyczny, oparty na istnieniu względnie stałych zespołów artystycznych. Dla tej grupy najbardziej reprezentatywny jest Teatr Narodowy w Warszawie. Trzon jego repertuaru stanowią najwybitniejsze dramaty polskie i obce, z którymi reżyserzy prowadzą swoisty sceniczny dialog, stawiając klasycznym sztukom pytania dręczące współczesnych Polaków. Najbardziej charakterystyczne dla tej sceny są przedstawienia Jerzego Grzegorzewskiego (dyrektor teatru w latach 1997-2002).